Μέρες φωτεινές - Δωδekatria

Πέρασε το χτες ανάμεσα σε χίλιες δύο μαχαιριές

αντάμωσα τον χάρο να μου λέει φταις για χτες

μα σήμερα λαμβάνοντας μηνύματα από τα μαθήματα μου

Αφήνω να περάσουν όλα μπρος απ' την ματιά μου

και τα αυτιά μου να ακούσουν νέους ήχους μονιασμένους

φεύγω απ' το νησί που θρέφει κολασμένους τώρα

Άνοίξαν οι ορίζοντες σε μία χώρα 

που δεν έχει αρχή και τέλος του Σωκράτη η ανηφόρα

στην Αθήνα είναι φίνα με αριθμούς του Πυθαγόρα

Με 432 κύκλους ανά δευτερόλεπτο συνάντησα τον Πλάτωνα να μου εξηγεί

ώχου  μην σκοτίζεσαι όλα είναι αριθμοί

Ώχου  μην σκοτίζεσαι όλα είναι αριθμοί

έτσι έρχονται οι λύσεις εκεί που δεν το περιμένεις

Όσο ψάχνεις την αλήθεια και με πίσμα επιμένεις

θα λαβαίνεις, θα λαβαίνεις, θα λαβαίνεις

Μέρες φωτεινές συνάντησα που λες

τον ίδιο τον Χριστό με τις εννέα του μορφές

αναλαμπές, χρυσολευκές

ήταν οι αιθερικές του φορεσιές

Μες τις διδαχές του γνώρισα έναν κόσμο που ξεχώριζε

χωρίς να χώριζε τον άνθρωπο απ' την θεία ύπαρξη του

ας είχα την τιμή να γεννηθώ μαζί του

Να μάθω την αλήθεια που όλο διαστρεβλώνεται μες τα βιβλία

από τα θρανία μέχρι τα υπουργεία

όλα αλλοιώνονται για να ΄χουν εξουσία

Μην χάσουν οι παπάδες το χρυσάφι που απλώνεται σαν βάση κάθε ενορίας

καθώς ο κόσμος κείτεται στα γόνατα της εφορίας

Και κάθε εμπόδιο μας είναι για καλό

έτσι συνηθίζουμε να λέμε, να λέμε κι όλο λέμε

Κάθε εξέλιξη περνάει πάντα μέσα απ' το κακό

για να αναλογιστούμε πόσο φταίμε, πόσο φταίμε...

Τα όνειρα τους εφιάλτες σβίσανε

σαν ήρθανε καινούργιοι δρόμοι που ανοίξανε 

το τρίτο μάτι του Ανώτερου εαυτού τον χάρτη

σαν τον Μάρτη που τα πάντα ανθίζουν

σώματα και χρώματα μες τον αιθέρα τρυγυρίζουν

κάτω από το φως του Ήλιου καταπράσινα λιβάδια

μα σαν έρθει η νύχτα φαίνονται τα αστέρια απ' τα σκοτάδια

Κι 'ναι πανέμορφος ο κόσμος μας μα πως να τον χαρείς

συνήθως όταν αγαπάς φαντάζει δύσκολο να αγαπηθείς

ας ήξερα τι θέλει της γυναίκας το μυαλό

να καταφέρω να φωτίσω κάθε μέρος σκοτεινό

και στο κενό της να εισχωρήσω, την ματιά της να κερδίσω

την ψυχή της να γνωρίσω

Έκανα και εγώ ένα σφάλμα, ξέχασα να πω, πως Σ 'αγαπώ

και μέχρι τώρα το πληρώνω

Πέρασαν τα χρόνια μα είσαι ακόμα εδώ

να μου θυμίζεις κάθε μέρα να το μετανιώνω

Ξέχασα να πω, κι εσύ γυρνάς πλευρό

Δεν σ 'αδικώ, μονάχα θα σου πω

Πως πέρασε κι αυτό θα ήτανε γραφτό

απ' την σιωπή φωνή να ακουστεί

να ανυψωθεί ως τα ουράνια

εκεί που όλα ακούγονται απ' την αφάνεια

Και έχω να σου πω δυο λόγια

που περίσσεψαν από τα χείλη μου

να ακούσεις έστω μια φορά

μέσα από ένα πνεύμα μουσικό

βρήκα ευκαιρία να σου πω πως Σ' αγαπώ

Μουσική/Στίχοι: Δωδεκατρία © 2019

Φλεγόμενες συχνότητες - Δωδekatria

Κόλλησε η βελόνα και δεν λέει να ξεκολλήσει

beatαρα, φρίκαρα με πιάνει τώρα κρίση

Ρε κοιτάω το ηχείο που κοντεύει να διαλύσει

ακούω τον γείτονα από πάνω να τσιρίζει

Μπάπα μπούπα, μπάπα μπούπα το κουδούνι μου έχει φρίξει

αποσπώμαι για να ανοίξω τα όργανα μας να μας πρήξει

Οοο! τι θες ρε καραμήτρο τώρα φτιάχνω μουσική

ρε χαμήλοστο ρε μάγκα μην σου φάω το αφτί

Ποο! ξενέρωσα νιώθω σαν να γέρασα

ωραία όμως πέρασα μέχρι εκεί που έφτασα

Πάντα κάποιος βρίσκεται το ωραίο να χαλάσει

και γκαντέμης πάντα θα' ναι ότι κι αν κάνει, όπου κι αν φτάσει

Ρίχνω τα decibel οδεύω για refren

ρε άντε βρες την διάθεση να πας παρακατέν

Λες τα τον βάλω στο ασανσέρ στέλνοντας τον στο μηδέν

εκεί κάτω στην υπόγα με παρέα τον ten ten

Η να πάρω το σπαθί μου να τον κόψω julienne

Απ΄την νύχτα δραπετεύω σε μια μουσική γωνιά

Τις δυνάμεις μου συλλέγω μην του ρίξω μια μπουνιά

Φτου σου ρε γαμώτο τον πρώτο στίχο έχασα

ρε πάμε απ΄την αρχή ξανά ρε άστο τώρα ξέδωσα

Τα πήρα στο κρανίο στο κουπλέ νούμερο δύο

κι αν χτυπήσει το κουδούνι τώρα θα τον πάρουν με φορείο

Πάμε παρακάτω ποτέ μου δεν το βάζω κάτω

θα τα βγάλω εις πέρας ακόμα κι αν στερηθώ το φώς της μέρας

Μουσική με φωνή και ψυχή ρε έτσι αντιμετωπίζω κάθε θυριοδαμαστή

κι όποιος πάει να με διακόψει ρε να πάει να ...

Απ΄την νύχτα δραπετεύω σε μια μουσική γωνιά

Τις δυνάμεις μου συλλέγω μην του ρίξω μια μπουνιά

Ο,ο,ο,ο, Οοο! ρε πιστολίδι 'ρίξαν κάτω μέχρι και το τελευταίο κεραμίδι

ότι έχει μείνει είναι του ήχου η ευθύνη

Που κατευθύνει όλα αυτά που είναι να 'ρθούνε πάνε να απογειωθούνε

Σαν ηχούνε ενοχλούν απ' τις εντάσεις πάνε να κουφαθούνε

Συχνότητες σαν αιθερικές οντότητες, ερχόμενες, ανερχόμενες

ποικιλόμορφες από τα βάθη του ουρανού ως και στην λάβα ρέουν φλεγόμενες

Ρέουν φλεγόμενες...

Μουσική/Στίχοι: Δωδεκατρία © 2019

Χύμα - Δωδekatria

Μέθυσα κι απόψε απ' το παιχνίδι της ζωής

παραπατώντας έπεσα ξανά σε ένα από τα δεσμά της

Ξεμέθυσα κι αντίκρισα τριγύρω μου κανείς

παρατηρώντας πίσω εκεί στο βάθος που είναι το άνοιγμα της

Με πόδια κουρασμένα και με χέρια παινεμένα 

προχωρώντας με ανάστημα μέχρι το τέρμα

Ο δρόμος όλο χάνεται μα βρίσκεται ξανά

δημιουργώντας την ελπίδα να οδηγεί στα κλεφτά

Το όραμα διπλώνεται η πράξη το ισιώνει

προσπαθώντας να ανακτήσω κομμάτι το κομμάτι

Κι αν κάτι πάει χάθηκε τίποτα δεν τελειώνει

αυτοσχεδίαση κι ότι κι αν γίνει έμαθα απ' τα λάθη

Έμαθα πως ένα κι ένα πάντα κάνουν δύο

μα η μονάδα είναι αυτόνομη ακόμα κι όταν προστεθεί

Πάντα υπάρχει χώρος για ένα ελεύθερο αντίο

και η μονάδα που προστέθηκε καιρός να αφαιρεθεί

Όσα νιώθω χάραξαν δυο κοφτερές λεπίδες

ισοπέδωσαν τα πάντα μέσα μου σε βάθος χρόνου

Δυο μάτια που αγάπησα μου 'ρίξαν τις ευθύνες

αντιστρέφοντας ότι καλό έχει μείνει στο μυαλό μου

Οι νύχτες ατελείωτες μελάνι στο χαρτί

με μουσική σαν ηλιαχτίδα να φωτίζει το κενό

Πολλές είν' οι φορές που αναρωτιέμαι το γιατί

και ποιο πολλές οι απαντήσεις ότι φταίω μόνο εγώ

Γνώση της αυτογνωσίας άγνωστη ταυτότητα του είναι

το ποιος είμαι το μαθαίνω μέρα με την μέρα

Χτίζοντας με άγνοια μία φυσική οντότητα

που μες το ριζικό της ζει η αγάπη πέρα ως πέρα

Ο άνθρωπος γονάτισε μπροστά απ' την τηλεόραση

τα κινητά έχουν πάρει ποια την θέση της καρδιάς

Techonogy προχώρησε το ψέμα έγινε όραση

λαμβάνοντας προσωπικά στοιχεία της γενιάς

Με κέρματα και προσφορά ανοίξαν οι ορίζοντες

σπηλιές χωριά και πόλεις όλα 'γίναν μεγαλεία

Το κίνητρο αδίστακτο από όλους τους κατέχοντες

αντίστροφη πορεία λανθασμένη ιστορία

Αλήθεια μου αλήθεια σου ποια είναι η αλήθεια

τελικά αναρωτιέμαι σαν θυμάμαι γεγονότα

Οι νικητές τα έγραψαν όλα σε μία νύχτα

καθορίζοντας ανθρώπινες ζωές στην ίδια ρότα

Βαρέθηκα να ακούω κάλπικες φιλοσοφίες φτάνει το έριξα στο γράψιμο μαζί με μουσική

Και το όνομα μου χτίζω εις τους αιώνες των αιώνων

και να πάει να κοιμηθεί αυτός που με αμφισβητεί

Στον ύπνο του ίσως να δει το φάσμα όλων των πόνων

που στον ξύπνιο μου νικάω όλο το βράδυ ως την αυγή

Αλήτη, αλάνι, αδιόρθωτο τσογλάνι

επίθετα που στόλιζαν την σκούφια μου από παιδί

Μου 'λέγαν μάθε γράμματα έρχονται οι ρουφιάνοι

ισοπεδώνοντας απ΄την οθόνη σώμα και ψυχή

Αγεφύρωτες οι γέφυρες κι ο ανήφορος προστάζει

τον διαβάτη να ανεβεί ψηλά να ζήσει τα όνειρα του

Ανήφορος με εμπόδια το βλέπω να δειλιάζει

κι αν δειλιάσει παγιδεύετε για χρόνια στα δεσμά του.

Μουσική/Στίχοι: Δωδεκατρία © 2019