Χύμα - Δωδekatria

Μέθυσα κι απόψε απ' το παιχνίδι της ζωής

παραπατώντας έπεσα ξανά σε ένα από τα δεσμά της

Ξεμέθυσα κι αντίκρισα τριγύρω μου κανείς

παρατηρώντας πίσω εκεί στο βάθος που είναι το άνοιγμα της

Με πόδια κουρασμένα και με χέρια παινεμένα 

προχωρώντας με ανάστημα μέχρι το τέρμα

Ο δρόμος όλο χάνεται μα βρίσκεται ξανά

δημιουργώντας την ελπίδα να οδηγεί στα κλεφτά

Το όραμα διπλώνεται η πράξη το ισιώνει

προσπαθώντας να ανακτήσω κομμάτι το κομμάτι

Κι αν κάτι πάει χάθηκε τίποτα δεν τελειώνει

αυτοσχεδίαση κι ότι κι αν γίνει έμαθα απ' τα λάθη

Έμαθα πως ένα κι ένα πάντα κάνουν δύο

μα η μονάδα είναι αυτόνομη ακόμα κι όταν προστεθεί

Πάντα υπάρχει χώρος για ένα ελεύθερο αντίο

και η μονάδα που προστέθηκε καιρός να αφαιρεθεί

Όσα νιώθω χάραξαν δυο κοφτερές λεπίδες

ισοπέδωσαν τα πάντα μέσα μου σε βάθος χρόνου

Δυο μάτια που αγάπησα μου 'ρίξαν τις ευθύνες

αντιστρέφοντας ότι καλό έχει μείνει στο μυαλό μου

Οι νύχτες ατελείωτες μελάνι στο χαρτί

με μουσική σαν ηλιαχτίδα να φωτίζει το κενό

Πολλές είν' οι φορές που αναρωτιέμαι το γιατί

και ποιο πολλές οι απαντήσεις ότι φταίω μόνο εγώ

Γνώση της αυτογνωσίας άγνωστη ταυτότητα του είναι

το ποιος είμαι το μαθαίνω μέρα με την μέρα

Χτίζοντας με άγνοια μία φυσική οντότητα

που μες το ριζικό της ζει η αγάπη πέρα ως πέρα

Ο άνθρωπος γονάτισε μπροστά απ' την τηλεόραση

τα κινητά έχουν πάρει ποια την θέση της καρδιάς

Techonogy προχώρησε το ψέμα έγινε όραση

λαμβάνοντας προσωπικά στοιχεία της γενιάς

Με κέρματα και προσφορά ανοίξαν οι ορίζοντες

σπηλιές χωριά και πόλεις όλα 'γίναν μεγαλεία

Το κίνητρο αδίστακτο από όλους τους κατέχοντες

αντίστροφη πορεία λανθασμένη ιστορία

Αλήθεια μου αλήθεια σου ποια είναι η αλήθεια

τελικά αναρωτιέμαι σαν θυμάμαι γεγονότα

Οι νικητές τα έγραψαν όλα σε μία νύχτα

καθορίζοντας ανθρώπινες ζωές στην ίδια ρότα

Βαρέθηκα να ακούω κάλπικες φιλοσοφίες φτάνει το έριξα στο γράψιμο μαζί με μουσική

Και το όνομα μου χτίζω εις τους αιώνες των αιώνων

και να πάει να κοιμηθεί αυτός που με αμφισβητεί

Στον ύπνο του ίσως να δει το φάσμα όλων των πόνων

που στον ξύπνιο μου νικάω όλο το βράδυ ως την αυγή

Αλήτη, αλάνι, αδιόρθωτο τσογλάνι

επίθετα που στόλιζαν την σκούφια μου από παιδί

Μου 'λέγαν μάθε γράμματα έρχονται οι ρουφιάνοι

ισοπεδώνοντας απ΄την οθόνη σώμα και ψυχή

Αγεφύρωτες οι γέφυρες κι ο ανήφορος προστάζει

τον διαβάτη να ανεβεί ψηλά να ζήσει τα όνειρα του

Ανήφορος με εμπόδια το βλέπω να δειλιάζει

κι αν δειλιάσει παγιδεύετε για χρόνια στα δεσμά του.

Μουσική/Στίχοι: Δωδεκατρία © 2019